Hoop in duisternis

Bovenaan mijn lijst van te vermijden dingen staat de gevangenis. Het idee om in het donker opgesloten te worden in een smalle, kale cel, gecombineerd met de angst voor brutaal geweld, is voor mij een absolute nachtmerrie. In de oudheid waren dit reservoirs, ondergrondse holtes of putten die werden gebruikt om water op te slaan . Deze plekken waren vaak donker, vochtig en koud. In sommige bijzonder wrede gevallen werden lege waterbakken gebruikt als geïmproviseerde gevangenissen: ‘Toen namen ze Jeremia mee en wierpen hem in de waterbak van Malkia, de zoon van de koning, die zich in de wachthof bevond, en lieten hem met touwen naar beneden vallen. Maar in de put was geen water maar modder, en Jeremia zonk in de modder” (Jeremia 3).8,6).

De profeet Jeremia, belast met de voortdurende taak om te profeteren tegen Israëls corrupte praktijken en zondige cultuur, werd steeds ongewenster. Zijn tegenstanders lieten hem achter in een waterbak die geen water maar alleen modder bevatte, met de bedoeling hem te laten verhongeren en zo een dood zonder bloedvergieten teweeg te brengen. Gevangen in deze hachelijke situatie, hield Jeremia nog steeds vast aan zijn hoop. Hij bleef bidden en geloven en schreef de meest hoopvolle tekst uit de geschiedenis van de mensheid: ‘Zie, de dagen komen, zegt de Heer, dat ik het genadige woord zal vervullen dat ik tot het huis van Israël en tot het huis van Israël heb gesproken. Juda. In die dagen en tegen die tijd zal Ik David een rechtvaardige tak laten uitspruiten; Hij zal gerechtigheid en gerechtigheid in het land vestigen” (Jeremia 33,14-15).

Een groot deel van de geschiedenis van het christendom begon op donkere plaatsen. De apostel Paulus schreef tijdens zijn gevangenschap talloze nieuwtestamentische geschriften. Er wordt aangenomen dat hij gevangen zat in de ‘Mamertinum-gevangenis’, een donkere, ondergrondse kerker die toegankelijk was via een smalle schacht. In dergelijke gevangenissen kregen de gevangenen geen regulier voedsel, dus waren ze afhankelijk van vrienden en familie om hen eten te brengen. Het was te midden van deze duistere omstandigheden dat het schitterende licht van het evangelie ontstond.

De Zoon van God, de gepersonifieerde hoop van de mensheid, kwam ter wereld in een smalle, slecht geventileerde ruimte die oorspronkelijk niet bedoeld was om mensen te huisvesten, laat staan ​​om een ​​kind te baren. Het traditioneel overgebrachte beeld van een comfortabele kribbe omringd door aanbiddende herders en reine schapen komt nauwelijks overeen met de werkelijkheid. De werkelijke omstandigheden waren hard en somber, vergelijkbaar met de stortbak waarin de profeet Jeremia eeuwen geleden gevangen zat, in afwachting van zijn schijnbaar onvermijdelijke lot. In de duisternis van de regenbak zag Jeremia het licht van de hoop - een hoop die gericht was op de toekomstige Messias die de mensheid zou redden. Eeuwen later, als vervulling van deze hoop, werd Jezus Christus geboren. Hij is goddelijke verlossing en het licht van de wereld.

van Greg Williams

Meer artikelen over hoop:

Van duisternis naar licht

Genade en hoop