Jezus is onze verzoening

Jarenlang vastte ik op Jom Kippoer (Duits: Grote Verzoendag), de hoogste Joodse feestdag. Ik deed dit in de verkeerde overtuiging dat ik met God verzoend was door die dag strikt af te zien van voedsel en vloeistoffen. Velen van ons herinneren zich deze verkeerde manier van denken misschien nog. Hoe het ons ook werd uitgelegd, de bedoeling om op Jom Kippoer te vasten bestond in onze verzoening (son-ung [= adoptie als zonen, nota van de Ü]) met God om te bereiken door onze eigen werken. We beoefenden een religieus systeem van genade plus werken - waarbij we de realiteit over het hoofd zagen waarin Jezus onze verzoening is. Misschien herinner je je mijn laatste brief nog. Het ging over Rosj Hasjana, de Joodse Nieuwjaarsdag, ook wel bekend als de Dag van de Trompetten. Ik eindigde met te zeggen dat Jezus voor eens en altijd op de bazuin had geblazen en de Heer van het jaar was - inderdaad, de Heer van alle tijden. Als de volmaker van Gods verbond met Israël (het oude verbond), veranderde Jezus, de Schepper van de tijd, alle tijden voor altijd. Dit geeft ons het Nieuwe Verbondsperspectief op Rosj Hasjana. Als we ook naar Yom Kippur kijken met het oog op het Nieuwe Verbond, begrijpen we dat Jezus onze verzoening is. Zoals het geval is met alle Israëlitische feestdagen, duidt de Grote Verzoendag de persoon en het werk van Jezus aan voor onze redding en verzoening. In het Nieuwe Verbond belichaamt hij op een nieuwe manier het oude Israëlitische systeem van de liturgie.

Nu begrijpen we dat de feesten van de Hebreeuwse kalender op de komst van Jezus wezen en daarom achterhaald zijn. Jezus is al gekomen en heeft het nieuwe verbond ingesteld. We weten dus dat God de kalender gebruikte als een hulpmiddel om ons te laten weten wie Jezus werkelijk is. Vandaag ligt onze focus op de vier belangrijkste gebeurtenissen in het leven van Christus - Jezus' geboorte, dood, opstanding en hemelvaart. Yom Kippur duidde op verzoening met God. Als we willen begrijpen wat het Nieuwe Testament ons leert over Jezus' dood, dan moeten we rekening houden met de oudtestamentische modellen van begrip en aanbidding in Gods verbond met Israël (het Oude Verbond). Jezus zei dat ze allemaal van hem getuigen (Johannes 5,39-40).
 
Met andere woorden, Jezus is de lens waardoor we de hele Bijbel goed kunnen interpreteren. We begrijpen nu het Oude Testament (dat het Oude Verbond omvat) door de lens van het Nieuwe Testament (met het Nieuwe Verbond dat Jezus Christus volledig vervulde). Als we in omgekeerde volgorde te werk gaan, zullen onjuiste conclusies ons doen geloven dat het Nieuwe Verbond pas zal beginnen bij de wederkomst van Jezus. Deze veronderstelling is een fundamentele fout. Sommigen denken ten onrechte dat we ons in een overgangsperiode tussen het oude en het nieuwe verbond bevinden en daarom verplicht zijn de Hebreeuwse feestdagen te houden.

Tijdens zijn bediening op aarde legde Jezus het voorlopige karakter van de Israëlitische eredienstliturgie uit. Hoewel God een speciale vorm van aanbidding had bevolen, wees Jezus erop dat deze door hem zou veranderen. Hij benadrukte dit in een gesprek met de vrouw bij de bron in Samaria (Johannes 4,1-25). Ik citeer Jezus die haar uitlegde dat de aanbidding van Gods volk niet langer centraal zal worden beperkt tot Jeruzalem of andere plaatsen. Elders beloofde hij dat waar twee of drie zouden samenkomen, hij onder hen zou zijn8,20). Jezus vertelde de Samaritaanse vrouw dat er aan het einde van zijn bediening op aarde niet langer zoiets als een heilige plaats zou zijn.

Let op wat hij haar heeft verteld:

• De tijd komt eraan dat je de Vader niet op deze berg of in Jeruzalem zult aanbidden.
• De tijd komt en is nu dat ware aanbidders de Vader zullen aanbidden in geest en in waarheid; want de Vader wil ook zulke aanbidders. God is geest, en degenen die hem aanbidden, moeten hem aanbidden in geest en in waarheid (Johannes) 4,21-24).

Met deze verklaring elimineerde Jezus het belang van de Israëlitische aanbiddingsceremonie - een systeem voorgeschreven in de wet van Mozes (het oude verbond). Jezus deed dit omdat hij persoonlijk bijna alle aspecten van dit systeem - met de tempel in Jeruzalem als middelpunt - op de meest uiteenlopende manieren zou vervullen. Jezus' verklaring aan de Samaritaanse vrouw laat zien dat een groot aantal aanbiddingspraktijken volgens de vorige letterlijke manier niet meer nodig is. Omdat Jezus' ware aanbidders niet langer naar Jeruzalem hoeven te reizen, kunnen ze zich niet langer houden aan de voorschriften die zijn geschreven in de wet van Mozes, waarin het oude systeem van aanbidding afhing van het bestaan ​​en het gebruik van de tempel.

We verlaten nu de taal van het Oude Testament en keren zich naar heel Jezus; we veranderen van de schaduw naar het licht. Voor ons betekent dit dat we Jezus persoonlijk toestaan ​​om ons begrip van verzoening te bepalen in zijn hoedanigheid als de enige bemiddelaar tussen God en de mensheid. Als de Zoon van God kwam Jezus in een situatie waarvan de omstandigheden al lang tevoren voor hem in Israël waren voorbereid en die op wettige en creatieve wijze handelde om het hele Oude Verbond te vervullen, inclusief de vervulling van de Grote Verzoendag.

In zijn boek Incarnation, The Person and Life of Christ legt TF Torrance uit hoe Jezus onze verzoening met God tot stand bracht: Jezus verwierp de preken van Johannes de Doper over de aankondiging van het oordeel niet: In het leven van Jezus als mens en vóór Eerste van Door de dood van Jezus voltrekt God zijn oordeel over het kwaad niet door het simpelweg met één slag weg te vagen, maar door volledig in de diepste diepten van het kwaad te storten, om alle pijn, schuld en lijden weg te nemen. Aangezien God Zelf binnenkomt om al het menselijke kwaad op Zich te nemen, heeft Zijn tussenkomst in zachtmoedigheid een enorme en explosieve kracht. Dat is de echte kracht van God. Daarom is het kruis (sterven aan het kruis) met al zijn ontembare zachtheid, geduld en mededogen niet alleen een daad van volhardende en visueel krachtige heldhaftigheid, maar de meest krachtige en agressieve daad, zoals hemel en aarde nog nooit eerder hebben meegemaakt: de aanval de heilige liefde van God tegen de onmenselijkheid van de mens en tegen de tirannie van het kwaad, tegen alle torenhoge weerstanden van de zonde (p. 150).

Als we verzoening alleen beschouwen als een juridische regeling in de zin van wederzijds begrip met God, leidt dit tot een volledig ontoereikende visie, zoals helaas veel christenen vandaag hebben. Zo'n uitzicht heeft geen diepte in relatie tot wat Jezus in ons voordeel deed. Als zondaars hebben we meer nodig dan de vrijheid van straf voor onze zonden. Het is noodzakelijk voor ons dat zelfs de doodsklap wordt overgedragen aan de zonde om uit onze aard te worden uitgeroeid.

Dat is precies wat Jezus deed. In plaats van alleen de symptomen te behandelen, wendde hij zich tot de oorzaak. Deze oorzaak kan worden genoemd The Undoing of Adam, gebaseerd op een boek van Baxter Kruger. Deze titel drukt uit wat Jezus uiteindelijk bereikte door de verzoening van mensen met God. Ja, Jezus betaalde de straf voor onze zondigheid. Maar hij deed veel meer - hij voerde kosmische chirurgie uit. Hij plaatste een harttransplantatie in de gevallen, zonde-zieke mensheid! Dit nieuwe hart is een hart van verzoening. Het is het hart van Jezus - degene die, als God en mens, een middelaar en hogepriester is, onze Heiland en oudere broer. Door de Heilige Geest, zoals God beloofde door de profeten Ezechiël en Joël, brengt Jezus nieuw leven in onze droge ledematen en geeft hij ons een nieuw hart. In hem zijn wij een nieuwe schepping!

Verbonden met jou in de nieuwe creatie,

Joseph Tkach

president
GRACE COMMUNION INTERNATIONAL

Jezus is onze verzoening