Om de wet te vervullen

In Romeinen schrijft Paulus: «Liefde doet de naaste geen kwaad; dus liefde is de vervulling van de wet ”(Romeinen 13,10 bijv.). We hebben een natuurlijke neiging om de uitspraak ‘liefde vervult de wet’ te veranderen in: ‘De wet vervult de liefde’. Zeker als het om relaties gaat, willen we weten waar we staan. We willen duidelijk zien of een norm stellen voor hoe we met anderen moeten omgaan en van anderen moeten houden. De wet geeft mij de maatstaf van hoe ik liefde vervul en het is veel gemakkelijker te meten dan wanneer liefde de manier is om de wet te vervullen.

Het probleem met dit argument is dat een persoon de wet kan houden zonder lief te hebben. Maar men kan niet liefhebben zonder daarmee de wet te vervullen. De wet geeft instructies over hoe iemand die liefheeft zich zal gedragen. Het verschil tussen wet en liefde is dat liefde van binnenuit werkt, een persoon van binnenuit wordt veranderd. De wet heeft daarentegen alleen invloed op het externe, het externe gedrag.

Dat komt omdat liefde en wet heel verschillende ideeën hebben. Iemand die door liefde wordt geleid, heeft geen instructies nodig over hoe hij zich liefdevol moet gedragen, maar een door de wet geregeerde persoon heeft het nodig. We vrezen dat we ons zonder sterke leidende principes, zoals de wet die ons dwingt ons correct te gedragen, waarschijnlijk niet dienovereenkomstig zullen gedragen. Maar ware liefde is niet voorwaardelijk, want het kan niet worden gedwongen of gedwongen. Het wordt vrij en vrijelijk gegeven, anders is het geen liefde. Het kan vriendelijke aanvaarding of erkenning zijn, maar geen liefde, omdat liefde geen voorwaarde is. Adoptie en erkenning zijn meestal afhankelijk van voorwaarden en worden vaak verward met liefde.

Dat is de reden waarom onze zogenaamde "liefde" zo gemakkelijk wordt overbelast als de mensen van wie we houden niet voldoen aan onze verwachtingen en eisen. Helaas is dit soort liefde slechts erkenning die we geven of onthouden, afhankelijk van ons gedrag. Velen van ons zijn op deze manier behandeld door onze buren, onze ouders, leraren en superieuren, en vaak behandelen we ook onze kinderen en medemensen geestelijk zo.

Misschien is dat waarom we ons zo ongemakkelijk voelen bij de gedachte, het geloof van Christus in ons, de wet heeft verdrongen. We willen anderen met iets meten. Maar we worden gered door genade door geloof en hebben geen schaal meer nodig. Als God ons ondanks onze zonden liefheeft, hoe kunnen we dan zo weinig waarde hechten aan onze medemensen en hun liefde ontkennen als ze niet handelen volgens onze ideeën?

De apostel Paulus legt dit aan de Efeziërs als volgt uit: “Het is inderdaad pure genade dat u gered bent. Er is niets dat je voor jezelf kunt doen, behalve te vertrouwen op wat God je geeft. Je hebt het niet verdiend door iets te doen; want God wil niet dat iemand kan verwijzen naar zijn eigen prestaties voor hem »(Efeziërs 2, 8-9 GN).

Het goede nieuws is dat je alleen wordt gered door genade door geloof. Daar kun je heel dankbaar voor zijn omdat niemand behalve Jezus de mate van redding heeft bereikt. Dank God voor zijn onvoorwaardelijke liefde, waardoor Hij je verlost en je transformeert in het wezen van Christus!

door Joseph Tkach