Op het dieptepunt

De voorganger van mijn gemeente woonde onlangs een anonieme bijeenkomst voor alcoholisten bij. Niet omdat hij zelf verslaafd was, maar omdat hij had gehoord van de succesverhalen van degenen die het 12-stappenpad naar een verslavingsvrij leven onder de knie hadden. Zijn bezoek kwam voort uit nieuwsgierigheid en de wens om in zijn eigen gemeenschap dezelfde helende sfeer te creëren.

Mark kwam helemaal alleen naar de vergadering en wist niet wat hij daar kon verwachten. Toen hij binnenkwam, werd zijn aanwezigheid opgemerkt, maar niemand stelde hem gênante vragen. In plaats daarvan bood iedereen hem een ​​warme groet of sloeg hem bemoedigend op de rug toen hij zich aan de aanwezigen voorstelde.

Een van de deelnemers ontving die avond een prijs voor zijn negen maanden van onthouding, en toen iedereen op het podium was samengekomen om aan te kondigen dat ze alcohol hadden opgegeven, barstte het publiek in orkaanoproepen en oorverdovend applaus. Maar toen liep een vrouw van middelbare leeftijd met trage stappen en een gebogen hoofd naar het podium, met haar ogen naar beneden. Ze zei: „Vandaag zou ik mijn 9 dagen onthouding moeten vieren. Maar gisteren, verdorie, ik heb weer gedronken ».

Mark loopt warm en koud over zijn rug, denkend wat er nu zou gebeuren? Hoeveel schaamte en schande zou deze schijnbare mislukking vergezellen, gezien het applaus dat zojuist is weggeëbd? Er was echter geen tijd voor een angstaanjagende stilte, want zodra de laatste lettergreep de lippen van de vrouw was gepasseerd, steeg het applaus weer op, dit keer nog koortsachtiger dan voorheen, gevuld met bemoedigende fluitjes en geschreeuw en nuttige uitingen van waardering.

Mark was zo overweldigd dat hij de kamer moest verlaten. In de auto liet hij een uur lang zijn tranen de vrije loop voordat hij naar huis kon rijden. Hij bleef de vraag stellen: «Hoe kan ik dit aan mijn gemeenschap overbrengen? Hoe kan ik een plek creëren waar bekentenissen van innerlijke verstoring en menselijkheid worden ontvangen met even enthousiast applaus als triomf en succes? » Zo moet de kerk eruit zien!

Waarom lijkt de kerk eerder op een plek waar we netjes gekleed zijn en met blije gezichtsuitdrukkingen de donkere kant van ons ego uit het publieke oog bannen? In de hoop dat niemand die ons ware zelf kent ons met oprechte vragen in het nauw zal drijven? Jezus zei dat de zieken een plek nodig hebben waar ze kunnen genezen - maar we hebben een sociale club opgericht die gebaseerd is op het voldoen aan bepaalde toelatingscriteria. Blijkbaar kunnen we ons, met de beste wil van de wereld, niet voorstellen dat we tegelijkertijd verwoest zijn en toch absoluut beminnelijk zijn. Misschien is dat het geheim van Anonieme Alcoholisten. Elke deelnemer had ooit het laagste punt bereikt en geeft dit toe en iedereen vond ook een plek waar hij sowieso 'geliefd' was, en accepteerde deze plek voor zichzelf.

Bij veel christenen is het anders. Op de een of andere manier zijn velen van ons gaan geloven dat we liefdevol zijn zonder enige smet. We leven ons leven zo goed als we kunnen en laten anderen en onszelf de knoop voelen wanneer het onvermijdelijk tot mislukkingen leidt. Helaas kunnen we met deze zoektocht naar morele superioriteit meer spirituele problemen aanpakken dan met het bereiken van de bodem.

Brennan Manning schrijft: “Paradoxaal genoeg zijn het juist onze overdreven morele normen en onze pseudo-vroomheid die zich opdringen als een wig tussen God en ons mensen. Het zijn niet de prostituees of de tollenaars die het het moeilijkst vinden om berouw te tonen; het zijn juist de ijverige mensen die denken dat ze geen berouw hoeven te tonen. Jezus stierf niet door toedoen van overvallers, verkrachters of misdadigers. Het viel in de schoongeboende handen van diep religieuze mensen, de meest gerespecteerde leden van de samenleving »(Abba's Child Abbas Kind, p. 80).

Ben je een beetje geschokt? Ik moest in ieder geval veel slikken en moet toegeven aan mezelf, of ik het nu leuk vind of niet, dat de Farizeeër ook in mij sluimert. Hoewel ik verontwaardigd ben over hun vooringenomen houding die we in het hele evangelie tegenkomen, doe ik hetzelfde door degenen te negeren die hebben gestreden en de rechtvaardigen te verdedigen. Ik laat me verblinden door degenen die van God houden door mijn afkeer van zonde.

De discipelen van Jezus waren zondaars. Velen van hen hadden een zogenaamd "verleden". Jezus noemde haar zijn broers. Velen wisten ook hoe het was om dieptepunten te bereiken. En dat is precies waar ze Jezus tegenkwamen.

Ik wil niet langer boven degenen staan ​​die in het donker lopen. Ik wil ook geen zinloze zinnen ophouden onder het motto "ik heb het je al verteld", terwijl ik zelf de donkere kanten van mijn bestaan ​​verberg. Ik wil dat er nog veel meer door God wordt meegenomen en de verloren zoon met open armen tegemoet treedt, net zoals hij dat deed voor de gehoorzamen door Jezus Christus. Hij houdt evenveel van beide. Anonieme Alcoholisten hebben dit al begrepen.

door Susan Reedy